20
اپریل 2016با سیل خشم و لعنت نمیتوان به مصیبت پایان داد
واکنش های دیروزی به حمله تروریستی طالبان- شبکه حقانی در کابل مسایل جدیی را پیش چشم ما قرار میدهند. واکنش ها به صورت عموم حاکی از خشم ، سردرگمی ، بیچاره گی و نومیدی از حکومت بودند. نکته مثبت همانا ابراز همبسته گی با قربانیان و مصدومان و آماده گی گستردهٔ مردم برای اهدای خون به زخمی ها بود. شکی وجود ندارد که اگر امکانات و زمینه های دیگر نیز وجود میداشتند، مردم حاضر بودند تا به علاوهٔ اهدای خون به کارهای سازندهٔ دیگر نیز بپردازند.
مردم حق دارند تا بر طالبان و گروه های تروریستی دیگر خشمگین باشند. مردم حق دارند از ناتوانی حکومت برای جلوگیری از اعمال تروریستی دشمن، خشمگین و ناراضی باشند. و اما باید روشن ساخت که اگر تمام دشنام ها و لعنت ها را نثار «عین» و «غین» و «طالب» و «مالب» و «مجاهد» و «داعش» و «ماعش» و «پاکستان» و «ناپاکستان» و تمام «دنیا و مافیها» کنیم ، مشکل ما حل نخواهد شد.
تجربه نشان میدهد و ثابت میسازد که ما افغان ها برای ختم مصیبت جاری نه باید چشم به راه اقدامات خیرخواهانهٔ بیگانه گان باشیم ؛ نه باید چشم به راه استرحام پاکستان و دیگر دشمنان افغانستان باشیم ؛ نه باید چشم به راه سر عقل آمدن طالبان و تروریستان دیگر باشیم؛ نباید امیدوار باشیم که مافیای مواد مخدر، چپاولگران معادن ، زمینخواران و عناصر و حلقات هنجارگریز دیگری که از بحران و تداوم آن سود میبرند، از سر خیرخواهی دست از جرم و جنایت و سنگ اندازی بر سر راه استقرار حاکمیت قانون و توانا شدن دولت دست بکشند.
باید روشن و بدون هرگونه ابهام گفت که مصیبت تنها در ناتوانی حکومت و دولت ناتوان نیست؛ نبود بدیل بهتر رخ دیگر مصیبت است.
ما زمانی دارای حکومت و دولت توانا شده میتوانیم و توانایی برونرفت از بحران را کسب کرده میتوانیم که ناتوانی ها و کاستی های خود مان را بشناسیم و رفع کنیم – این «ما» مجموع جامعه را احتوا میکند به شمول من ، تو ، او و...
از ماست که بر ماست !
تا «ما» توانا نشویم روزگار ما چنین خواهد ماند که است.
*
لینک های مرتبط با موضوع :
روز- با همبسته گی و اتحاد ملی باید به تروریزم پاکستانی پاسخ داد
- صلح بلی و اما نه به بهای گران تر از قیمت جنگ
- مذاکرات صلح - بلی و اما...
-
خلای نبود احزاب سياسی مدرن در افغانستان