نشر : 05.10.2012
تسلیحات، تبلیغات و چند و چون گفته های آقای کرزی
در پس پرده ی هوشدار خریداری تسلیحات سنگین از چین ، روسیه و هندوستان
رییس جمهور کرزی، گفته است که اگر امریکا اردوی افغانستان را با سلاح سنگین مجهز نه کند، افغانستان به زودی به خرید سلاح های سنگین از کشورهای دیگر- مثلن: روسیه و چین و هند- اقدام خواهد کرد. وی با اشاره به حملات راکتی پاکستان بر مناطق مرزی افغانستان گفت که اردو برای مقابله با این تهدیدها، باید با سلاح های سنگین مجهز شود.
بر اساس قرارداد همکاری های ستراتژیک که سال گذشته میان افغانستان و امریکا به امضا رسید، امریکا ملزم است تا از افغانستان در برابر حملات و تهدید های بیرونی دفاع کند. این در حالی است که امریکا تا هنوز حتا این را نه پذیرفته است که پاکستان هزاران راکت بر قلمرو افغانستان فیر کرده است- بگذریم از این که برای مقابله با آن به اقدامی دست بزند.
برخی تحلیلگران این سخنان رییس جمهور را ناسنجیده و احساساتی ارزیابی نمودند. شمار دیگر این نکته را مطرح کردند که چی گونه میشود تصور کرد که افغانستان متحد ستراتیژیک امریکا و ناتو باشد و تسلیحات را از رقبای آنان خریدداری کند و عده یی نیز میگویند که از چی منبع درآمدی افغانستان بهای این تسلیحات را خواهد پرداخت و هزار و یک گپ و حدس و گمان دیگر.
و اما تحلیلگران
این را فراموش کرده اند که مذاکرات در مورد توافقنامه همکاریهای امنیتی میان
افغانستان و امریکا که در آن از جمله مسایل مربوط به حضور نظامیان امریکایی
در افغانستان بعد از سال 2014 نیز تثبیت خواهد شد، به زودی آغاز میگردد.
اگر اظهارت آقای کرزی را تنها مرتبط ساختن تامین
نیازمندی های اردوی افغانستان برای
تسلیحات سنگین از سوی امریکا در برابر امضای این توافقنامه ارزیابی
نمود، این یک رخ موضوع خواهد بود. رخ دیگر مساله این است که پذیرش مصوونیت
نظامیان امریکایی اگر برای طرف امریکایی غیرقابل انصراف است، برای حکومت
افغانستان بسیار بسیار دشوار ی آفرین و هضم آن برای افغان ها
بسیار بسیار ثقیل است. گفته های هوشدارگونه ی
آقای کرزی به امریکا و غرب را میتوان زمینه سازی برای این چنین «داد
و ستد»ی تلقی کرد تا آن چی که ناگزیر باید پذیرفته شود ،
با تامین نیازمندیی که همه ی حلقات و مراکز قدرت در داخل
نظام بر آن اذعان دارند، قابل توجیه ساخته شود. همچنان بعید از احتمال نیست
که در آستانه و یا هم همزمان با بحث های داغ پارلمانی روی
توافقنامه ی مورد نظر، امریکا قوت بازویی نیز در برابر
تعرضات و تحریکات پاکستان نشان بدهد تا اهمیت توافقتانه ی
امنیتی میان افغانستان و امریکا را ب
رای
دفاع از افغانستان برای افغان ها «آشکار» سازد.
***
در باره ی رسانه های جمعی و منافع ملی
این خبر که رییس جمهور کرزی در جلسه ی شورای وزیران بدون نام بردن از رسانه ی خاصی ، نشرات برخی از رسانه ها در افغانستان را در تضاد با منافع ملی ارزیابی نموده و شورای وزیران به وزارت اطلاعات و فرهنگ دستور داده تا این مساله را با جدیت دنبال کند، با واکنش برخی نهادهای ژورنالیستان و نیز رسانه های گروهی داخلی و خارجی مواجه شده است.
مشکل کلان در این است که نخست منافع ملی در سطح نظام تعریف نه شده است و دوم این که از نظر حقوقی، کارکرد رسانه‌ها تنها بر بنیاد قوانین نافذه- قانون رسانه ها و قانون اساسی- قابل ارزیابی است.
پیش از این
اداره امنیت ملی نیز برخی رسانه ها را متهم کرده بود که به نفع برخی کشور
های خارجی فعالیت داشته و از سوی سازمانهای استخبارتی این کشور ها پشتیبانی
میشوند-این اداره حتا از دو تلویزیون مشخص نیر نام برده بود که از دو کشور همسایه
افغانستان پول دریافت میکنند.
پرسشی که باقی میماند این است که آیا اداره ی امنیت ملی
بر اساس اسناد ،مدارک و شواهد این اتهامات را وارد کرده بود و یا بر اساس حدس و
گمان؟!
به صورت عمومی در مورد منابع تمویل رسانه ها در افغانستان و شفافیت امور مالی رسانه ها پرسش های جدی و بزرگی موجود اند. معما در این است که چرا حکومت به جای پرداختن به این مساله ، تیر را طوری در تاریکی رها میکند که تعهد قانونی حکومت در مورد احترام به آزادی بیان را زیر پرسش میبرد؟!
مساله ی عدم شفافیت منابع تمویل نه تنها در مورد رسانه ها ، بل در مورد شمار زیادی از نهادهای دیگر نیز مطرح است.
دیموکراسی را میتوان دیکتاتوری قانون تعریف کرد. قانون بر همه - از شاه تا گدا- باید به صورت یکسان تطبیق شود. در این جا است که هم پای حکومت میلنگد و هم پای پارلمان و قضا و هم پای نهادهای غیر حکومتی و از جمله رسانه های جمعی غیر حکومتی.
***