پرستو

 

پرستو بود

که شاخه را به سبزی برگهایش بخشید

ودو بال کوچک اش را

سفره ي بهار کرد

                       و

                         رفت

پرستو بود

که از سبزستان درخت کوچید

وکنده شدن را سرودی نخواند

آب بی تکلف آب

که خورشید را و پرستورا

به یک سان باز تاب است

 

پرستو بود

که آب ها را در امتداد خورشید

                                      میپیمود

و خورشید را

 در تکرارآب

                 می سرود

بی آنکه از کنده شدن

گریسته باشد

                به قدر حرفی

بی آنکه از کوچ

نالیده باشد

               به زلالی اشکی

 

 

آرام و پر شکوه

پیرهن دردش را

به عریانی درخت بخشید

و بهاررا

بر بال هایش

به سفر تازه برد

پرستو بود

آن خورشید ي که سحر

از گریبانت پرید.

 

13-08-05

 ***