همصدايی

 

 

مگر دوباره

دسته گلی شوم

و پیراهن سفیدت

عروس!

که ما شدن را

                  تجربه کنی

تو که  تلخابه ي تنهایی را

به تمام گریسته ای

بنشین ، بانو

سفره سبز نگاهت را

                             پهن کن

و جفت رمیده را

با روشن ترین صدا

بخوان

نه دیگر از دستش داده ای بانو!

چلچله ها ي صدایت

از بهار همصدایی کوچیده اند

و ترس

دیوار های خانه ات را

رنگ زده است

آه بانو،

کاش وسوسه ي در پیراهن ات میشدم

تا دستهانش را

به سر زمین تنت فرا میخواندم

در تو

         صدایی نیست دیگر

                                 با نو!

عریانیی مطلق تنهایی

تنهایی مطلق عریانی تو بانو

 

شهزاده سوار بر اسب

رسید

و بی آنکه چشم بگشاید

و خواب دخترانه ات را

                            رونقی شود،

  رفت

 

بنشین

بانو

روز را در دلهره ها

و شب را دربی صدایی هایت

گریه کن

در میان آمد و شد خورشید

دو تن

       تباه میشوند

بانو آه بانو

کاش

..... میتوانستم.

 

13-08-05