حمیرا نکهت دستگیرزاده
به كجا سفر نمايم كه ببست غصه پايم
به جستجو چه گيرم كه نماند هيچ جايم
سفري به اوج دارم، نظري به عمق يارم
نه توان و تاب آرم ره اگر به خود گشايم
به خود ارنظركنم من، همه خود نهفته در تن
نه منم كه «خويش» روشن به خدا كه خود خدايم
همه زلال مهرم همه آبي سپهرم
همه روشنان مهرم، كه ملك كند ثنايم
چو به «من» اسير مانم چه خموش و ناتوانم
كه زمين بود مكانم به كجا رسد صدايم
تو سفير شهر نوري تو دليل شعر و شوري!
تو همان شكوه دوري كه ترا غزل سرايم
تو زلال پاك آبي تو صفاي ماهتابي
تو غزل نه اي كتابي تو مكن مكن رهايم
تو صداقت زميني تو ديار آخريني
ز تو گر رها شوم من به كجا سفر نمايم