08.2014 .04

سخن روز

زخم دیگر بر تن خونین فلسطین

و

خطری که اسراییل خود خلق میکند

 

غزه با ۳۶۰ کیلومتر مربع مساحت و یک میلیون و هشتصدهزار باشنده ،‌ از نظر تراکم نفوس در جهان جای سوم را دارد.

بیشتر باشنده گان غزه آواره گانی اند که در اثر جنگ ۱۹۴۸ از مناطق اصلی سکونت شان رانده شدند.

از سال ۲۰۰۷ اسراییل نوار غزه را به محاصره کشیده و آن را به بزرگترین زندان جهان مبدل نموده است.

در اثر تجاوز اخیر اسراییل که بیست و هفت روز پیش آغاز شد تا کنون یک هزار و هشتصد نفر و از جمله سیصد و هفتاد و هفت کودک کشته ،‌ بیش از هشت هزار نفر زخمی و چهارصد و هشتاد هزار نفر آواره شده اند. اکثریت مطلق این قربانیان افراد ملکی اند. همچنان ۶۴ سرباز و دو شهروند اسراییل و یک تایلندی نیز جان خود را از دست داده‌اند.

هیچ جایی در غزه برای غیرنظامیان امن نیست – حتاه پناهگاه های تحت اداره ی ملل متحد.

در اثر تجاوز اسراییل یک سوم شفاخانه ها ، چهارده درمانگاه و ده ها امبولانس از کار افتاده و یا به کلی تخریب شده اند. وضعیت طوری است که چهل درصد پرسونل طبی نمیتوانند بر سر کار حاضر شوند. خدمات طبی عملا از کار افتاده و حتا خدمات طبی عاجل نیز در وضعیت فاجعه باری قرار دارد.

*

وضعیت در غزه را چیزی جز فاجعه نمیتوان تعریف کرد. عامل این فاجعه تجاوز نظامی بیرحمانه ی اسراییل است.

به رغم نحوه ی خاص پوشش خبری رسانه های بزرگ جهانی ،‌ فاجعه ی غزه چنان بزرگ و بیرحمی و نادیده گرفتن قوانین بین المللی توسط متجاوز چنان آشکار است که ماستمالی کردن آن با هیچ هنری ممکن نیست.

گرچه صدای انتقاد و از جمله انتقاد دول دوست اسراییل بلندتر و بلندتر میشود و این انتقادها گاهی با صراحت لهجه بیان میگردند ،‌ و اما هیچ گونه نشانه یی وجود ندارد که این بار «جامعه ی جهانی» از انتقاد لفظی فراتر برود و تدابیری اتخاذ نمایید تا اسراییل ناگزیر به دست کشیدن از سیاست آبادی سازی ، غصب سرزمین های فلسطینی ، زورگویی و تجاوز و وادار به قبول حل عادلانه ی مسایل در مطابقت با قطعنامه های شورای امنیت ‌بسازد.

تجاوز اسراییل به هیچ صورتی با این یا آن عمل تروریستی توجیه شده نمیتواند. در این شکی نیست که حماس و گروه های تندرو دیگر در میان فلسطینیان وجود دارند. و اما بیش از دو دهه است که فلسطینیان تحت رهبری سازمان آزادیبخش فلسطین ،‌ « حق وجود اسراییل در صلح و امنیت »‌ را به رسمیت شناخته اند . دولت خودگردان فلسطین به رهبری محمود عباس به رغم همه کارشکنی های حکومت های راستگرای اسراییل، به حل و فصل مسالمت آمیز متعهد مانده است.

در واقعیت امر سیاست تجاوز ،‌ اشغال و توهین و تحقیر منبع و عامل اساسی بحران و عدم امنیت است. ادامه ی این سیاست منبع و عامل خطر اصلی برای اسراییل است.  تا حقوق حقه ی مردم فلسطین اعاده و تامین نشود ،‌ تامین امنیت برای اسراییل نیز ممکن و میسر نخواهد شد. گرفتن آخرین امیدها از فلسطینیان بزرگترین خطری است که اسراییل را تهدید میکند.

اسراییل همان قدر حق موجودیت ،‌ صلح و امنیت را دارد که فلسطین این حق را دارد. رسیدن به صلح و امنیت پایدار نیازمند اقدامات غیر متعارف از سوی قدرت های دارای توانایی اعمال فشار بر حکومت اسراییل  است . حکومت خودگردان فلسطینی بی آن هم تا جایی عقب نشسته که دیگر نه امکان و جایی برای عقبنشینی دارد و نه هم امکان و توانی برای پیشگامی.