پرتو نادری

خاک بی خاکی

در باغهای پريشانی

درختانی می رويند

که هيچ پرنده يي

بر شاخه های سبز شان

آشيان نمی آرايد

در باغهای تنهاي

آسمان دلتنگيست

آسمان تنهاييست

و باد مرثيه خوان پيريست

که اندوه هزارساله يي را فرياد می زند

و من قطره قطره آواره گيم را

درپای درختانی زنده گی می کنم

که ريشه درخاک بی خاکی دارند

درباغهای پريشانی

خداوند

جز زمستان ،

فصل ديگری نيافريده است

شهرکابل

حوت 1382

کبريت شکسته ء غروب

از نصف النهار زنده گی گذشته ام

و در سراشيب تند هستی من

يک گام

يک گام

يک گام

فرصت لغزيدن نيست

تا کوله باری را که سنگينی زمستان دارد

روی زمين بگذارم

و باکبريت شکسته ء غروب

سيگاری روشن کنم

دلو1382

شهرکابل

***

سرگردانی

کبوتران پر بريده ء هشياريم را

ازبام بلند ديوانگی

پرواز داده ام

و خود اما

به دنبال ارزنی سرگردانم

که درهيچ مزرعهء خدا نمی رويد

دلو1382

شهرکابل

***

سفر

با باد سخن می گويم

و با کوه صبر آزمايي می کنم

و هر قدر که از خويش درخويش

راه می زنم

آسمان از دلتنگی من

بيشتر فاصله می گيرد

حوت 1382

شهرکابل