ثريا واحدي



پرويزن خيال


غبار غم بنبستست چشم پندارم
خوشست كه گوهر عشرت ز ديده ميبارم
حضور مجلس اهل جهان تماشايي است
كه من جهان خودم را ز غم خريدارم
نفس به سينه كنون خواهش دگر دارد
شميم ياد تو آمد مگر ز گفتارم
خوشم زياد كهن روزگار خود غم تو
كه هر سپيده دمان ميرسد به ديدارم
من آن نيم كه نهم سر به پاي كس اما
به آستان وفا سر به سجده بگذارم
تمام آيينه ها راز دار چشم تو اند
چو آيدم به تماشا بگو كه بيدارم

   ***

شعلهء پنها ن

 

ای نغمهء وا لای من ، ا ی مطلع د یوا ن من

مینا ی مستی زا ی من ، صهبا ی تا کستا ن من

ای د ر نها نم جا ی تو ، جا نم پر ا ز غم غا ی تو

خلو تگهم ما و ای تو ، آ یین من ، ا یما ن من

با تو چو مه د ر ها له ام ، بی تو خروش و نا له ا م

ای جا ری رگ ها ی من ، ای موج من طو فا ن من

خوابم پریش ا ز دست تو ، د ل مست چشم مست تو

روح و روا ن آبست تو ، ای ماه مهر ا فشا ن من

ای آ یت قول و غزل ، ای هم ا بد ، ای هم ا زل

پو شید ه د ر جا ن منی ، چون شعلهء پنها ن من

صبر و توان من تویی ، جا ن و جها ن من تو یی

پیوند جا ن من تویی ، ا ی بد ترین پیما ن من

 ***

چند ربا عی

 

فانوس بلورین طر ب می شکند

امید به دل ، نغمه به لب می شکند

گل د ستهء عا شقا نهء نا م ترا

شبخون مها جما ن شب می شکند

 

ا ی ا شک شرر که د ر فغا ن می گذ ری

وز بر کهء شوق بی ا ما ن می گذ ری

تند یسهء فر یا د که هستی که چنین

پو یا و تنا ور و جو ا ن می گذ ر ی

 

گلزا ر وطن غر قه به خون ا ست هنوز

آزرد هء وحشت و جنو ن ا ست  هنوز

گمرا ه ترین سیا ه جغد  ا زلی

طا غی صفتا نه د ر فسو نست هنو ز

 

ا ینجا که منم شبست و شب بر سر شب

آیین شب و نا م شب و کشور شب

آنجا که تو یی سرود صبح ا ست بلند

اینجا همه شب ، لشکر شب ، سنگر شب

 ***

بهانه

 

ببین که را هیا ن سر زمین د رد

ز رنج پنجه ها ی خشم حسرت درون

به د نج سا حل شط شبا نهء شرا ب

نفس شکسته

                  د ل گرفته

کو له با ر زند گی به د وش

به را ه صعب خود ا دا مه را به ا ستا ن معبد امید

گوا ه می بر ند

و طر فه بین که د ر میا ن آ ن سلا له نیز چند سا یه چند نفس

همچو وهن نا خجستهء شکست

غریب وا ر و خسته جا ن

به وسعت مقر نس کرا نه ها ی نا شنا س زند گی

                                                   پناه می بر ند

و بر سر یر قله های ناسرو د ن و

                                        ـ نه گفتن و

                                        ـ ستر د ن ا ز ا مید زیستن

همیشه این بها نه را

                         ز خا ک تیره تا د یا ر ما ه می بر ند