حمیرا نکهت دستگیرزاده
نغمه شب
چشمه سا ری که ا ز آ ن
می ترا ود آ وا
شعر چشما ن تو را می خوا ند
سفر عا طفه ا ست
به رگ با ز سحر
دست د ر د ا من شب
می دا ری ؟
می رسم ا ز ره دور
و خبر می د هم ا ز آ تش هور
نه به سینا
که به سینه ا ست مرا
تو سخن ویژة لب
پنداری ؟
آ سما ن کو تا ه ا ست
و غم ا بر
ز با را ن بینش ا ست
و تسلا ی زمین ، آ سمان دگری می خو ا هد
در فر ا سوی حضور آ بی
نغمه را تو ز تب ا نگا ری ؟
د ستها یم با ز ا ند
آ بشا را ن جا ری
شعر بی وا ژه صد پروا زند
و سقوط ا ند به ا وج
و رهایی است به قد قامت موج
گرد خود ا ز چه سبب
د یوا ری ؟
می نهم سر بر سنگ
لرزه می ا فتد بر قا مت کوه
بسکه من می شنوم بود ن سنگینش را
به چه اندازه تجلی با ید
که مقا ما ت طرب
بشما ری ؟
وطن عشق
وسیع ا ست
و صدا
به خموشی گیا پیچیده ا ست
من فرا سوی زما ن
می خو ا نم
روی هر لحظه بگشا د ه نما ز
د ست ا فشا ن که بروید خورشید
د ست در دا من شب می دا ری
شقا و ت
از هیچ چشمی نگا هی نمی ترا ود
و هیچ نگا هی الفبا ی نگریستن را
از بر نکرد ه ا ست
چشم ها
آ خذ ه ها ی ا طلا عا ت بصری ا ند
و گوش ها
آ خذ ه ها ی ا طلا عا ت سمعی
ا درا ک ا زین دو وسیله
جدا ا فتا ده ا ست
من که با دستها یم می بینم
و با چشما نم لمس می کنم
و شنوا یی ا م صد ا ی خا موش ا شیا را
می بیند
درین بیگا نه سرا ی
در ا نتظا ر مهما نی لبخند ی ام
که ا ز مرز قرا ر دا د های روز مره گی
عبور کرد ه با شد
منتظر دستا نی ا م
که حضور ا ضطرا ب را در سر ا نگشتان خویش
میز با ن بوده با شد
درین بیگا نه سرا
من د یده در را ه معجزة هستم