سيدضياءالحق سخا

 

ماندگار

 

مگو ز موج ، كه از موج بيــــــقرار ترم

و از زبانه ي هر شعله ، پُر شرار ترم

مهار، صرفه ندارد ، به هوش باش كه من

ز ا ُشتران سيه مست ، بي مهار ترم

اَيا نشسته به داغ شقايـــــق صحرا !

بيا و داغ ِ مرا بين كه داغدارترم

زهر چه لاله كه در سوگ خاك ، ميسوزد

خداي داند و بس ، اين كه سوگوارترم

به من پياله بده ، نه ز مي ، فقط از خاك

كه من به خاك ، ز هر باده ي خمارترم

مرا به مژده ي ابري بيا تسلا كن

- درين كوير- كه از خار بي بهار ترم

به قحط سال تبسم ، به فصلهاي عبوس

ز هر چه مزرع ِ افسرده، شوره زار ترم

بدين بلندي و بالا ، نه سروي آزادم

- ز ثقل سنگ - كه از كوه ، زير ِ بارترم

********

به كربلاي عطش ، كشته اي حسينم را

اگر رهاكـُــنمت ، از يزيد خوار ترم

زبان تيغ مرا شبپــرست ميداند

كه من زسمك عيار ، شهسوارترم

كجاست قامت داري ؟ كه قامت افرازم

بداني تا كه ز حلاج ، سر بدار ترم

نه بر چكاد مِه الود ِ قاف پنهانم

كه بل ، زهرچه بخواهي تو، آشكار ترم

اگر خلوص ، چراغي به چشمت آويزد

ببيني ام كه زآيــينه بي غبار ترم

*******

كشيده بال كجا رفته باز ِ آهو گير؟

سراغ ده ، كه زهر دره پُر شكار ترم

به ريش ِ جامه بخندم ، اگر چه عريانم
بدين لباس ، ز ديـباج ِ شــَـه ، گوار ترم

ستيغ ِ روشن ِ تاريخ ، زادگاه من است
ازين غرور، ز هر تيره ي تيارترم
به هرزه ، پاي منه بر سرم نميداني -
- به نيش خويش ، ز هَر زهر ، زهر مارترم ؟!

اگر كه تيغ كشي ناي من ببـُري ، هان !
زناي نعره برآرم كه : پايدارترم
بدين چكامه اَيا گــُنگ ِ بيزبان و قلم !
به يُمن ِ (( ن )) و (( قلم )) از تو ماندگارترم