رسیدن به آسمایی: 05.08.2010 ؛ نشر در آسمایی: 18.08.2010

نورالله وثوق
 

موسیقیِ آتش


دستِ مهربانی


مرابیخود به هرسو می دوانی
مکن با پایِ لنگم ناجوانی
بیا پیمانِ دل را تازه سازیم
بده دستِ خودت را مهربانی
..........


کاپیِ آهنگ

چه کاپی می کنی آهنگِ ما را
بخوان آواز پایِ لنگِ ما را
الا ای سنگِ راهِ مهربانی
مزن بر سینه هر سو سنگِ ما را
...........


جذر و مدِّ


من از خوب و من از بد می گریزم
ز جذر و مدِّ بی حد می گریزم
به دنبالِ نگاهِ سرفرازی
ز هفتاد و دو سرحد می گریزم
......


صدایِ تلخِ


صدایِ تلخِ من شوری ندارد
به غیر از ناله منشوری ندارد
نشانِ آرشی را از که گیرم
که این کوچه سلحشوری ندارد
.........


دیوارِ تباهی


عجب دلتنگ می خواند قناری
قفس را ننگ می خواند قناری
به رغمِ در و دیوارِ تباهی
سرودِ جنگ می خواند قناری
................


دلّال


نگاهِ گیج و گنس و لال داریم
دلی از غصه مالامال داریم
پی نابودی اندیشه هامان
به هر سویی دو صدد لّال داریم
.........


زعمِ گیج


چرا آیینه ی در رهگذر نیست
چرا از رویشِ دلها خبر نیست
گمانِ من به زعمِ گیج اینان
به جز امروز فردایی دگر نیست
................


دستِ مردن
 

به هر ناکس وکس دل دادن از چیست
سپردن تن به دستِ مردن از چیست
پیِ سرسامیِ اهل و عیالت
درِ همسایه را کوبیدن از چیست
.........


موسیقیِ آتش


سپردن تن به سیلِ آهن از چیست
فرورفتن به غم تا گردن از چیست
به موسیقیِ آتش دل نهادن
علیهِ شیونِ مرد و زن از چیست
.......

لال


ز مهرِت سینه مالامال بادا
ز هرچه جز تو فارغ بال بادا
اگر جز نامت آرم بر زبانم
الهی این سخنگو لال بادا
........


غم انگیز


به جانم آتشِ مهرت شده تیز
چه میخواهی بگو از فصلِ پاییز
میانِ گلشنی در کامِ طوفان
تماشایت غم انگیزه غم انگیز
...................

پنجشنبه 15/05/1389