رسیدن به آسمایی: 08.05.2010 ؛ نشر در آسمایی: 08.05.2010

منصور سایل شباهنگ

 

گل سرخ

دریایی در من می جوشد عطشناک
از خواهش
برای تو
و از برای تو
ای گل سرخ تازه شگفته ی من
نهانش دارم
در فرمانش
و هر گاه
که آهی می کشم
از آتشی که جلوه ی بیرحم زیبایی ات در من می افروزد
ابری می شوم سبکبار
و در بارانی از نوازش
لطافت برگهای آتشین ات را می شویم
از خاکستر هر غباری
تا ظهور زرافشان تو
درخشنده تر به تابش آید
و پاکتر، بی باکتر بسوزانی ام
دریا تر بجوشانی ام
ای شکوه شفق
در دل کهساران امواج توفنده و یاغی من
آفتابگردان فصل بی چراغی من