رسیدن: 13.11.2012 ؛ نشر : 15.11.2012


رفعت حسینی

                    

   در دشت ها ی

                گریه  

او

  قلبی بزرگ

       مثلِ غمش             

           دارد.                      .

 

***

 

در خاطراتِ کهنسالش

از رقصِ شاخه های سپیدار

تا دل شکسته گی یک فصل

از دردِ مردنِ آوازی

تا صبرِ منهدم شدۀ کوهی

چیزی

              برای دیدن و گفتن  

           دارد .                     .

 

***

 

او انقراضِ نسلِ بشارت را

درذهنِ کینه ورِ زخمی                     

در خوابِ منقبضِ یک شهر

تعبیر کرده بود . .

 

***

 

او

   قلبی بزرگ

        مثلِ غمش

             دارد ..

 

***

 

گاهی صدای غصۀ خود را

در دشت های گریه

                   رها می سازد

وز روزگارِ خسته             

                  سخن می گوید

در کوچۀ خموشِ سکوتی

                                        گاهی .

 

***

 

روزی

     به همرهی اندوه

تا انتهای

       جادۀ نرسیدن رفت

و آخرین نشانۀ یک باور را

یک شب میانِ حقیقت

                                            گُم کرد .