رسیدن: 05.02.2012 ؛ نشر : 09.02.2012

رفعت حسینی

 

       ...  پناه
... و از نوادرِ اعصار بود
آن دیده گان او

              که دو دنیا

                          فراغ بود .

*

هرگز نمی شد
در فکر آن نبود .
*

غم های عاشقانۀ ما را
                           پناه بود
و مثلِ رنگِ تلخِ حقیقت
                           سیاه بود .

برلین ،

دوهزارویازده عیسایی
 

*****

 

            برای صدای تو

من که یک عمر

              به تنهایی آوازِ خودم خوش بودم

چی شد

         ـ آنگه ـ

              که صدایم

درپی دیدنِ زیبایی آوازِ تو شد

گشت معتاد به پیغامِ صدای تپش اندیشۀ تو !؟

 

*

 

من به بخشنده گی آب

و به ناموسِ زمینِ مادر

وبه نومیدی باد

و به خونِ آتش

روزگاری

          می گفتم :

ـ ای همه عظمتِ ملموسِ هستی

خفته در بسترِ بیداری و در بودنِ تان

باورِ بومی ما را

                  پیوندی بخشایید

به شکیبایی یک کوهِ بلند !

 

*

 

روزگاری رفت

پچ پچِ شب

سخن از هیچ شدن بود

و نابودی آبادی عشق !

 

*

 

روزگاری رفت

من

       به غربت زده پندارِ خودم

                                       می رفتم

                                                خو گیرم .

 

*

 

در دلِ پُر تپشِ حادثه ها

تا صدایت

            ـ اما ـ

                     پیدا شد

لحظه هایم اضطرابِ بودن را

به فرامشکدۀ خاطر خود بسپردند

با صدایت

         گوییا آمد بارانی

که عیادت کند از سوخته اندیشۀ ما .

 

*

 

ای صدای تو مقدس !

ای صدایت رویایی از زیبایی

و وداعِ دلِ من با تنهایی

تا هنوز

من به پیغامِ صدای تپش اندیشۀ تو

                                        معتادم !

 

زمستان سیزده پنجاه و هشت خورشیدی

کابل