رسیدن: 11.03.2012 ؛ نشر : 14.03.2012

 

ډاکټرحنیف بکتاش

 

که ته نه ېې؟!   

                        
زما د کوټې پر زاړه دیوال،
لاتراوسه هم
 هغه زوړ سات زړیږي
اوزه لاتراوسه هم
له همغې زړې دریڅې
کوڅې ته ګورم .
ما ښام مخکې له هغه چې،
پردریڅې،
دآسمان تورڅادرپرېوځي
اودشپې نیولی غږما
 یوځلې بیا
په رسیوکې راوتړي
زړه مې غواړي
دکوڅې پرمخ
ستا دپښو
خا پونه ولولم
        
ما دې کوڅې کې،
خپل زړه کرلی
ما ته،
دا کوڅه
د ېوې سپېڅلې مینې، داسې انځوردی
چې په کې د باغ پروږمو
مقد س روح چلېږي.
خو ګوره،
که ته نه ېې
ما ته دا کوڅه
له څوخټینودیوالو
له څو تیږو
اوڅوقالب خښتو
زیاته مانا نه لري
زه، دې کوڅې ته
ستا له سترګوګورم
که ته نه ېې
زه په نښتوسترګو
څه ووینم؟!
           د فبروري درېمه۲۰۱۲کال