مراسم تدفین مرحوم استاد محمد اعظم عبیدی  با حضور اعضا و منسوبین خانواده و جمع کثیری از هموطنانان و علاقه مندان، به ساعت یازده و نیم روز پنجشنبه مورخ چهارم دسمبر سال 2008 در آرمگاه مرکزی شهر مونشنگلادباخ برگزار شد.  پس از ختم مراسم اسلامی، اکلیل ها و دسته های گل از سوی خانواده ، روسا و نماینده گان نهادهای فرهنگی و اجتماعی افغان ها و دوستان و همکاران مرحومی بر مزار وی گذاشته شدند. سپس آقای رشاد وسا به نماینده گی از نهادهای افغانی ، آقای عبدالاحد مموزی به نماینده گی از همکاران سابق و حمید عبیدی به نماینده گی از خانوادهء عبیدی صحبت کردند که متن صحبت ها اینک به نشر می رسند.

 

 نشر در آسمایی :  09.12.2008

 

صحبت آقای رشاد وسا

 

در مراسم تدفین استاد عبیدی

 

درنو او گرانو وطنوالو ،

 

هر ژوند یو پیل او یو پای لری. دا پیل او پای زمونږ په اختیار نه دی؛ خو خوشبخت هغه کسان دی چی له هغو نه ښه نوم او د ویاړه ډکه خاطری پاتی شی. و امروز ما استاد محمد اعظم عبیدی یکی از سابقه داران معارف و فرهنگ افغانستان را با چنین نام و کارنامه های ستودنی از آخرین منزل دیار فانی به خانهء ابدیت مشایعت می کنیم .

استاد عبیدی سفر زنده گی را با افتخار به حیث انسان پاکدامن و خیرخواه ، افغان وطندوست، مسلمان متدین و خدمتگزار صادق معارف و فرهنگ ، به پایان رسانیدند.

 

استاد عبیدی به معنای مستقیم  کلمه حق استادی بر هزاران هموطن خود را داشتتند. نخستین وظیفه ایشان پس از فراغت از تحصیل در پوهنتون کابل معلمی در لیسهء استقلال بود و آخرین وظیفه رسمی ایشان نیز استادی در انستیویت عالی تربیه معلم سید جمال الدین افغانی بود. در میان آن آغاز و این انجام در پست های متعدد اداری، علمی و تحقیقی برای رشد و پیشرفت معارف افغانستان از دل و جان کوشیدند.

 

ایشان کار در عرصهء ادبیات را از زمان  تحصیل رشتهء ادبیات در پوهنتون کابل، با داستاننویسی آغاز کردند. استاد عبیدی از همان نخستین روز تولد برنامهء اطفال رادیو افغانستان تا  زمان تجاوز شوروی تهیهء مواد این برنامه رادیویی را عهده داشتند. در این راستا به علاوه تهیهء صدها مطلب معلوماتی، صدها افسانه فلکلوریک را نوشتند و صدها تای دیگر را از ذهن خلاق خود آفریدند و به این ترتیب  حق دارد تا ایشان را   بنیاد گذار ادبیات کودک در افغانستان  نامید.

 

نام استاد محمد اعظم عبیدی به حیث نخستین مدیر مسوول مجله آسمایی در تاریخ ادبیات مهاجرتی افغانی نیز ثبت است.

 

استاد محمد اعظم عبیدی ، از تبار آن شخصیت های فرهنگیی بودند که هیچ گاه در برابر زورمندان سر خم نکردند و تسلیم وسوسهء جاه و مقام نشدند. بیشتر از آن این که استاد عبیدی برای دفاع از قانون، حق و عدالت بارها با شهامت تمام در برابر مسوولین امور و از جمله  بلندپایه ترین مقامات ، ایستادند. برای ایشان  شرافت  و زنده گی دو روی یک سکه بودند.

 

استاد عبیدی و همسر بزرگوار ایشان  شش فرزند فرزانه که همه دارای تحصیلات عالی اند، به جامعه تقدیم داشته اند :

 

- حمید عبیدی که به رغم حوادث روزگار تسلیم دشواری ها نشده و همه با کارها و کوشش های فرهنگی اش در مهاجرت آشنا هستیم و اکنون نیز مسوولیت سایت انترنتی آسمایی را برعهده دارد

- دکتورس زرغونه عبیدی- تبکین که به علاوهء داشتن مسلک مقدس طبابت به حیث رضاکار در حل امور کودکان مصدوم افغان که به آلمان برای تداوی آورده می شوند نیز سهم فعال می گیرد

- دکتورس خاتول خلوتی که به حیث طبیب ایفای وظیفه می نماید

- ....

- زرمینه عبیدی که انستیویت عالی پیداگوژی را تمام کرده و در افغانستان معلم بود و ملالی یوسفزی که در رشته اقتصاد تحصیل کرده و کارمند بانک مرکزی بود، در حال حاضر مصروف پرورش فرزندان شان هستند.

 

بنأً هم آثار ادبی و علمی استاد عبیدی ، هم پرورش هزاران کادر برای معارف و فرهنگ کشورهم خصال و یادهای نیک ایشان ، و هم فرزندان تحصیلکرده و دانشمندی که ایشان به جامعهء افغانی تقدیم داشته اند، با ما اند .

 

به درستی که ما از آن خدایم و به یقین به او بر میگردیم و رستگار کسی است که  عمر را در راه نیک سپری کند و نفس و نام را نیالوده این سفر را به پایان برساند. استاد عبیدی روان تان در بهشت برین شاد و نام و خاطرهء تان همیشه  باد!

( آرامگاه مرکزی شهر مونشنگادباخ، جرمنی، روز پنجشنبه چهارم دسامبر 2008 )