رسیدن به آسمایی:01.2008 .06 ؛ تاریخ نشر در آسمایی :01.2008 .06

 جاويد فرهاد

 بعد از خوردن گندم

                                                               

بعد از گناهِ خوردنِ گندم جُداشديم

ماهردو از بهشتِ تفاهُم جُدا شديم

مثلِ دو تا قناريِ وامانده در سکوت

يکباره از چنارِ ترّنُم جدا شديم

گُفتيم،  باهميم؛ ولي عاقبت -دريغ-

باد ستهايِ موجِ تصادم جُدا شديم

با آن که حرف ها همه همرنگ عشق بود

امّا کنارِ مرزِ تکلّم جُدا شديم

ما هردو گنگ- مثل دويارِ غريبِ ره-

در امتدادِ فصلِ  تهاجُم جُدا شديم

حتّا به ذهن و يادِ من هر گز نمانده است

در انتهاي کوچهء چندُم جُدا شديم

 

دشنه از پشت

از عقب کاش که خنجر نخورم

خنجر از دست برادر نخورم

سينه زخميست؛ ولي مي ترسم

دشنه از پشت مکرر نخورم

چشمهء صدق گل آلودشده

آب از نزدِ تو خواهر نخورم

زخمي عاطفه ام هوش کني

زخم احساسِ تو از سر نخورم

چاي ترديد کمي نوش کنم

نقل باداميِ باور نخورم

افعيِ تشنه ام و هيچ گهي

خوابِ آرامِ کبوتر نخورم