رسیدن به آسمایی:  28.02.2011 ؛ نشر در آسمایی: 25.03.2011 

 

رفعت حسینی    

 

 

 

     و اندیشه هایم

 

          پریشیده بودند

 

 

 

شب آمد

 

شب آمد و گیسو

 

شبِ گیسوانِ تو آمد  .

 

 

 

()  ()

 

 

 

و اندیشه هایم پریشیده بودند

 

صدایی ز ادوارِ پیشین

 

              به چنگش تمامِ دقایق

 

 ولی من

 

        درونم چو آتشفشان بود

 

و دنیایم از غصه ها پُر .

 

 

 

()  ()

 

 

 

                                          

 

زبانِ ستاره طبیعی و نا منکشف بود

 

و در اولِ خویش بود

 

ولی از حکایاتِ هشیار و خسبیده لبریز .

 

نمازی که مهتاب می خواند

 

مرا تا به آینده می برد و درخواب میشست

 

دلم از خروش و شتابِ خیابان تهی بود

 

و می خواستم تا به پایان دنیا

 

درختِ سپیدار باشم .

 

تمامم در آن شب :

 

نشستن میان شقایق و آیینه ها بود .

 

 

 

()  ()

 

 

 

پیمبر نبودم

 

پیمبر نبودم وگرنه ز اعجازِ الفاظ و آواز

 

                                           آگاه بودم

 

و می شد غمـــم را ز چشمــم ببارم

 

و تا خطِ آخر

 

           بپایم .

 

 

 

 

             برگرفته از کتاب :

 

              مردانی که نیستند