رسیدن به آسمایی: 16.09.2009 ؛ نشر در آسمایی: 16.09.2009

نورالله وثوق

 

تلخکها



پاگِرد

دروغ آنسان به اینان ورد گشته
که شیطان پیش شان شاگردگشته
چه می ایستی به پای وعدةِ راست
به شهری کو پُرازپاگِرد گشته

***

گِردی عقل

زبان را ناامیدی وردگشته
توحُّش وردِ هر هاتبرد گشته
چنان پیچیده شهری درسیاهی
که عقلِ مردمِ ماگردگشته

***

تلخکها

چه تلخکها که اینجا گِردگشتند
دروغین وعده هارا ورد گشتند
پیِ تبلیغِ بُنگاهِ جنایت
فریکانسی به هر هاتبرد گشتند

***

چترِدل

ستونِ سنگرِسالوس گشتیم
برای دیده هاکابوس گشتیم
چراماخیسِ بارانِ هواییم
مگرازچترِدل مأیوس گشتیم

***

 

دامانِ صدا

که می گیرد زآتش دادِ مارا
نکرده جویِ فکری یادِ مارا
به زن دستی به دامانِ صدایی
بکوب ای دل درِفریادِ مارا

***

یخن گیرِ

به پَر تا آنسوی فریاد یارا
مترس ازهای وهوی باد یارا
یخن گیرِ صدای دیوودد شو
بگیر از ناروایی داد یارا
 

***

قامتِ ایمانِ

صداهادرگلوانبارگشته
میانِ دیده دشمن خارگشته
دریغاقامتِ ایمانِ دیروز
به پیشِ رویِ دل بردارگشته
 

***

بلاناقه

گهی سنگِ سرِ راهِ دل استیم
گهی سنگربرایِ قاتل استیم
به ناحق حق به باطل می سپاریم
بلاناقه بلا را محمل استیم

***

 

گریبانِ عسس

شکستم برجُ وبارویِ قفس را
زجاکندم بُن وبیخِ هوس را
زبندِ شک یقین را وارهاندم
گرفتم تاگریبانِ عسس را
 

***

قسم خوردم

نه سردارم نه سامان دارم ایدوست
دلِ آتش به دامان دارم ایدوست
نیارم بر زبان جزنامِ جانان
قسم خوردم که تاجان دارم ایدوست
 

***

رسمِ تازه

نشستم فکرِسوزوسازکردم
سرِ دلهایِ تان رابازکردم
دلِ خودرا به دریا می توان زد
همان رسمی که من آغازکردم

۱۳۸۸/۶/۲۵