رسیدن به آسمایی: 05.02.2010 ؛ نشر در آسمایی: 05.02.2010
سید همایون شاه عالمی
تاج ِ فقر
شرح ِ این متن را دری بکنم
خوب سنجیده گوهری بکنم
کژ بوَد چرخش زمان و فلک
راست گویم سخنوری بکنم
همچو خاکی فتاده ام به فنا
به کدام خس برابری بکنم
خاک ِ عجزم بروی اخگر عشق
قدرتم نیست ، اخگری بکنم
نیست آزار ِ کس مرا در سر
بهر ِ مطلب نه دلبری بکنم
تا که سلطان فقر و عجز شدم
ز کجا تاج ِ خود زری بکنم
من نه فقهی و محتسب شده ام
نه پراکنده داوری بکنم
نیستم هیچ ، اهل ِ قال و مقال
نه سیاست نه کشوری بکنم
هر که در ظلم، دست بالا کرد
جرم ِ جاهل ز چه بری بکنم؟
خویش را عالم و عقیل شمرد
در رهی حق دلاوری بکنم
رتبه ی عشق بس جنونم داد
گر صغیر م چه اکبری بکنم
من ز آنان که لاف عقل زنند
با خود احساس ِ برتری بکنم
درپی ِ قطره های ِ مال و منال
من نه آنم سبک سری بکنم
آشنا نیستم به چال و فریب
دل چو خورشید ِ خاوری بکنم
همچو ابراهیم ام به بت شکنی
ختم ِ دوران ِ آذری بکنم
بس دغا دیده ام ز خلق ِ خدا
کنج ِ خلوت نکو تری بکنم
نه ز خلق ِ خدا بریده دلم
نه به خلوت قلندری بکنم
فقط از مردمان ِ پست و لعین
رفته و خویش را سِری بکنم
بکنم گریه ها به حال ِ زمین
آب ِ این دیده کوثری بکنم
دهن ِ ظالمان ِ خائن را
تشبیه پشت ِ ساغری بکنم
نفس حاکم بشد به ملک ِ فقیر
من به خائن چه چاکری بکنم؟
نیست در قدرتم فسوس فسوس
در عدالت نو آوری بکنم
هر که بیمار ِ پول و نفس بوَد
به شفا خانه بستری بکنم
مردمان ِ پلید ِ ظالم را
پیش ِ مظلوم؟ سر بُری بکنم
بر سر ِ خر مخوان یاسین را
با خران رسم ِ بربری بکنم
جاری شد همچو جوی خون فقیر
قصه ی اشک ِ احمری بکنم
گفته اند گرگ زاده گرگ شود
رمه با گرگ رهبری بکنم ؟
نیستم در هراس ِ حق گفتن
سر ِ حقگویی خنجری بکنم
هر طرف جاهلی بکرسی ببین
من به جاهل چه نوکری بکنم
نه عمل بینی نی صداقت و علم
این حقیقت که دفتری بکنم
نیست آن زر که گاهی بود بسی
شرح ِ مس را به گوهری بکنم؟
در ریا مردمان درخت شدند
بکَنم ریشه خود سری بکنم
چه شد آن مردمان ِ پُر گوهر
تیغ تشبیه ِ گوهری بکنم؟
گشت آن ملتم چه خُرد و خمیر
بی کلاه رفته افسری بکنم ؟
به نفیر آوَرَم ندای ِ فقیر
تا به افلاک و مشتری بکنم
شرم بر من ز دستِ خالی خود
نیست بختم مظفّری بکنم
شرح ِ تاریخ را به وقت خودم
فارغ از حکم ِ سروری بکنم
برملا کردن ِ حقایق ِ دیر
به نوا ها ثنا گری بکنم
در هوس نیستم چو باز و عقاب
نه به چنگی کبوتری بکنم
نه حریصم به سان طینت سگ
نه سلیمان، مسخّری بکنم
نیستم آشنا به نجم و نجوم
نه گهی شوق ِ ساحری بکنم
یا الهی به ذکر ِ قدرت تو
چشم ِ دل بیش منظری بکنم
نامت از شوق بر زبان آرم
دهن از عشق عنبری بکنم
رحم کن رحم ای رحیم ِ کریم
حدّ ِ ضعفم مصوری بکنم
این دو بال ِ هوس به باد ِ فنا
افکنم زیر و پر پری بکنم
این پرند ِ دل ِ سپند ِ خودم
روی آتش به مجمری بکنم
بین(همایون) که نام جانان شد
ختم ِ تحریر را زری بکنم
5 فبروری 2010 م
وزیر اکبر خان مینه
کابل - افغانستان