20.03.2016

میر عبدالواحد سادات

در سالروز زجرکشی و شهادت فرخنده شهید چه میتوان گفت ؟

امروز یک سال از حادثه یی هولناکی میگذرد که جایگاه جامعه ما را مشخص ساخت و ما به جهانیان ثابت ساختیم که میتوانیم گله وار وبا چشمان بسته « انسانیت » را بکشیم ودر یک چشم بهم زدن دیوانه وارتحریک شویم وعقل ، خرد، قانون ، دین و آیین را زیر پا بگداریم و پرده ی « ناموس عالم » را پاره پاره نموده و گویی هیچ  « ارزشی » را در زنده گی حتی لمس نکرده ایم و در حالی که آخرین مودل آیفون در دست ما است ، عمل « دوران جاهلیت » را انجام میدهیم. 

 تکرار مرگ « انسانیت » در حوادث خونین و مشابه بعدی ( رخشانه ها، تبسم ها و.. ) نشاندهنده این واقعیت تلخ است که ما در دفاع از « انسانیت » ناکام مانده ایم و باید بپذیریم که « جاهلیت » و « توحش » و« بربریت » در جامعه مستولی گردیده است و « ذهنیت » تکفیری که بسیار خطرناکتر از خود طالب و داعش و...است بر اذهان ما حکومت مینماید. تا زمانی که ما در گرو این آفت ( ذهنیت تکفیری ) باشیم ، اگر تمام عساکر امریکا و دالر های غرب در کشور ما سرازیر گردد، علاج زخم « ناسور » ما ناممکن خواهد بود.                                                                            
درمان واقعی ما در « تطهیر فکر » ما نهفته است و قبل از داخل شدن به سال نو، باید فکر « نو » را پذیرا شویم و چنان که در استقبال بهار معمول است یک خانه تکانی اساسی در مغز و کله خود انجام بدهیم و بهتر است درین « حی علی الفلاح » تاریخی منوران ، پیشگام و جسورانه وارد معرکه گردیده و دروازه ی « رنسانس افغانی » را برای جامعه مصیبت زده ی طراز استبداد آسیای افغانستان باز نماییم – کشوری که آماج گسترده ترین « طاعون » بنیادگرایی « اسلامی » قراردارد  و در دور جدید « بازیهای بزرگ» و رقابت های لجام گسیخته جیوسراتیژیک جهانی آب بیشتر به آسیاب آنان ریختانده میشود.