01.10.2014
لطیف ناظمی
زنی که با پا های خودش راه می رود
امروز
در اینجا تندیس زنی با غرور و مباهات نهاده می شود که سی سال پیش از امروززندگی
در غربت را از هیچ آغازید و اینک همه چیز از اوست، اینجا تندیس زنی گذاشته
میشود که اینک در چکاد شهرت است و دراوج محبویت و افتخار قرار دارد.
سالهای جنگ ، اشغال و آشوب است که تند باد حوادث زنی را از آن سوی جهان به این سوی گیتی پرتاب می کند تا خود اگر بتواند هستی و سرنوشتی برای خود رقم بزند. او خودش را در کشوری می یابد بیگانه، بامردمانی بیگانه ، با فرهنگی بیگانه و زبانی بیگانه .اما ( نادیه قانع ) زنی که سرنوشت او را بدین سوی جهان کشانده است خودش را در میان این همه بیگانگی ها می یابد و در می یابد و با استعداد و پشتکارش تا بدینجا می رسد که تندیسش را در پایتخت اقتصادی اروپا، در شهر گویته و شهر نمایشگاه ها به نمایش می گذارند.
نادیه قانع در کتابش زیر نام ( من آلمانی افغان تبارم) به خواننده اش با صداقت و صراحت می گوید که چگونه پَلَه به پَله تا ملاقات پیروزی رسیده است .او زنی است که این راه را با پای خودش پیموده است ؛ زنی است که همواره با پای خودش راه می رود از همین رو پیوسته به حق تقدیرش کرده اند.
او در سال 2002 جایزۀ یکی از« بهترین بانوان کار فرما» را از آن خود کرد و سال 2004 جایزۀ « همه با هم در ایالت هسن» را.
سال2005 لقب «شهروند شایستۀ شهر فرانکفورت» را نصیب شد
و سال2007 به حیث بهترین « مجری بهترین سازمان با دید وسیع »شناخته شد.
یک سال پس از آن، جایزۀ بهترین کار فرما را در عرصۀ بهداشت و درمان ربود ؛ سال 2009 سزاوار جایزۀ شایستگی جمهوری فدرالی آلمان شد ودر سال 2010 او را شایستۀ جایزۀ شهر وندی مرکز پژوهشهای (اشپار کسۀ شهر فرانکفورت) دانستند.
این همه تقدیر و جایزه،توانایی ها و شایستگی های او را در عرصۀ کار خدمات اجتماعی می رساند . زنی که سالها خود را وقف یاری به بیماران و سالخوردگان کرده است؛ بیجا نیست که این همه تجلیل می شود.
او کتاب نوشته است. شعر سروده است. گردانندگی اتحادیۀ زن را به عهده دارد و در کنار همۀ اینها اوبا گزینش و برخورد با چهل همکار خویش از تبار های گوناگون و از ملیت های مختلف نشان داده است که چقدر باور به همگرایی و مقولۀ ادغام دارد.
امری بجا بود که تندیسی از او ساخته شودو به یادگار بماند .او, زن مهاجری است که می تواند اُلگویی پذیرفتنی برای همۀ زنان مهاجر به شمار آید .
چه کسی بهتر از معصوم برهنه می توانست این سیمای درخشان کار و پیکار را هنرمندانه تصویر کند ؟ معصوم برهنه هنرمندی است با انگشتان طلایی و تصویر نادیه قانع سزابود که با پنجه های طلایی او بر پیکرۀ برنز نقش شود و به جا بود که تندیس چنین بانویی در چنین محلی نهاده شود.
*
از آن جا که آقای ناظمی در سفر بودند ،این متن توسط خانم صالحه وهاب واصل در مراسم آغاز سفر تندیسه ی خانم نادیه قانع در شهر فرانکفورت (۲۵ سپتمبر)خوانده شد.